Oferta

Wierzymy, że w rozwoju ważne jest wspierające otoczenie, które daje podstawy pod duże sukcesy małych odkrywców.

Zadzwoń do nas:
664 855 725

Grupa Psychoterapeutyczna
dla młodzieży 16 – 19 lat – WARSZAWA Nadwiśle

Jeśli czujesz, że
– trudno ci w relacjach z innymi
– nikt cię nie rozumie
– czujesz się napięty/a
– jesteś samotny/a
– życie traci sens…
grupa jest dla ciebie.

Psychoterapia grupowa:

Psychoterapia grupowa to jedna z form terapii, opiera się na założeniu, że trudności psychologiczne mają źródło w relacjach z innymi ludźmi i w tych relacjach się przejawiają. Grupa to bezpieczna przestrzeń gdzie trudności mogą być przeżywane, a także poddawane refleksji i rozumieniu. Uczestnictwo w grupie sprzyja uczeniu się przez doświadczenie, poznawaniu siebie, innych ludzi i naszych związków z nimi. Terapia grupowa pozwala na nawiązanie relacji z nowymi osobami, stwarza warunki do uświadomienia sobie własnych wzorców komunikowania się z ludźmi i tego, jak budujemy z nimi relacje. Daje możliwość poznawania nawykowych sposobów myślenia, przeżywania, zachowania, a także wynikających z nich konsekwencji. Grupa terapeutyczna sprzyja poszerzeniu i pogłębieniu świadomości, zwiększeniu odpowiedzialności i możliwości wyboru, co może stanowić początek zmian i sprzyjać własnemu rozwojowi.

Terapia grupowa – na czym polega?

Psychoterapia grupowa opiera się na regularnych spotkaniach uczestników grupy, które są prowadzone przez dwóch psychoterapeutów. W trakcie spotkań uczestnicy – w atmosferze szacunku i akceptacji, która jest niezbędna, aby terapia grupowa mogła przynosić pozytywne efekty – przyglądają się relacjom między sobą, a także towarzyszą sobie w przeżywaniu emocji oraz pozytywnych i negatywnych zdarzeń z dnia codziennego. Terapia grupowa jest prowadzona w gronie osób w podobnym wieku i podobnej sytuacji życiowej, zmagających się z podobnymi trudnościami, co pozwala na zrozumienie i wspieranie siebie nawzajem.

Terapeuci prowadzący spotkania wspierają każdego uczestnika w zrozumieniu źródeł swoich trudności oraz znalezieniu rozwiązań dla problemów, których doświadcza. Regularne spotkania ułatwiają codzienne radzenie sobie z trudnościami, dają przestrzeń i możliwość swobodnego mówienia o emocjach i problemach. Nawiązanie bezpiecznej relacji z uczestnikami grupy i terapeutami sprzyja zrozumieniu doświadczeń i prowadzi do podejmowania lepszych wyborów, w sferze emocji, uczuć i zachowań.

CZAS TRWANIA:

grupa spotyka się przez rok (52 sesje)

SPOTKANIA GRUPY:

każdy wtorek 16:30-18:00 (90min.)

ILOŚĆ MIEJSC:

min. 6 osób

max. 8 osób

MIEJSCE SPOTKAŃ:

Warszawa Miedzeszyn, ul. Odrębna 4

CENA:

Koszt kwalifikacji do grupy to: konsultacja rodzinna 220 zł, 3 x konsultacja indywidualna
3 x 130zł (610zł) + kolejne konsultacje indywidualne przed rozpoczęciem grupy 130 zł

Kosz jednej sesji grupowej wynosi 100 zł

ZAPISY:

Zapisy do grupy odbywają się telefonicznie lub mailowo

Małgorzata tel. 664 – 855 – 725, [email protected]

PSYCHOTERAPEUCI:

Przemysław Chojnacki

KONSULTACJE

Konsultacje/porady wychowawcze

Konsultacje skierowane są do rodziców dzieci i młodzieży od urodzenia do 18 roku życia (porady dotyczące kwestii wychowawczych, rozwojowych, rodzinnych; wsparcie psychologiczne).

Warto zasięgnąć konsultacji, gdy dziecko przejawia poniższe zachowania:

  • trudności z adaptacją (do przedszkola/ szkoły)
  • trudności w nauce, opuszczanie szkoły
  • kłopoty z radzeniem sobie z emocjami i/lub relacjami z rówieśnikami
  • wycofanie w kontaktach z rówieśnikami i/ lub rodziną
  • zmienność nastroju
  • agresywność
  • zaburzenia odżywiania
  • trudności związane ze snem
  • problemy z koncentracją uwagi
  • nadpobudliwość ruchowa
  • kontakt z używkami
  • zaburzenia somatyczne nie dające się wyjaśnić od strony medycznej

Przemek Chojnacki

Grażyna Fabiszewska
(młodzież, dorośli)

Magdalena Olakowska
(dzieci)

Sylwia Nastaziak
(Integracja Sensoryczna)

Zuzanna Bernat
(logopedia, Integracja Sensoryczna)

Ania Korczakt
(psycholog, Integracja Sensoryczna)

Wociech Mijas
(psycholog, alpakoterapeuta)

Robert Krakowski
(alpakoterpia)

Gabriela Konopka
(alpakoterpia)

Wioletta Borys – Kierszniewska
(psycholog, psychoterapeuta)

Przemek Chojnacki
(psycholog, psychoterapeuta)

Grażyna Fabiszewska
(psycholog, psychoterapeuta)

Magdalena Olakowska
(psycholog, psychoterapeuta)

Łucja Wieczorek
(Integracja Sensoryczna)

PSYCHOTERAPIA

Rozpoczęcie każdej psychoterapii powinny poprzedzić konsultacje psychologiczne w celu ustalenia czy terapia jest zalecana i jakie działania terapeutyczne byłyby najbardziej korzystne.

Konsultacje psychologiczne
Psychoterapia młodzieży 

Psychoterapia indywidualna 
Psychoterapia par/małżeństw 
Psychoterapia rodzinna 

ZAJĘCIA PROWADZĄ

Przemek Chojnacki
(psycholog, psychoterapeuta)

Grażyna Fabiszewska
(psycholog, psychoterapeuta)

Magdalena Olakowska
(psycholog, psychoterapeuta)

DIAGNOZA

Prowadzimy diagnozę w niżej wymienionych obszarach:

  • Diagnoza rozwoju poznawczo-intelektualnego,
  • Diagnoza rozwoju społeczno-emocjonalnego
  • Diagnoza rozwoju psychoruchowego,
  • Diagnoza gotowości szkolnej,
  • Diagnoza więzi rodzinnych,
  • Diagnoza procesów integracji sensorycznej.
  • Diagnoza lodopedyczna

DIAGNOZĘ PROWADZĄ

Sylwia Nastaziak

Grażyna Fabiszewska

Magdalena Olakowska

Zuzanna Bernat

Łucia Wieczorek

Wojciech Mijas

Anna Korczak

TERAPIA RĘKI

Terapia ręki jest programem stworzonym w odpowiedzi na potrzebę usprawnienia motoryki malej, czyli precyzyjnych ruchów dłoni i palców.

Terapia ta skierowana jest przede wszystkim do dzieci, które wykazują:

  • zaburzenia napięcia mięśniowego (wzmożone lub obniżone napięcie),
  • nieprawidłową postawę ciała,
  • zaburzenia koordynacji ruchowej,
  • trudności z codziennymi czynnościami (np. picie z kubka, używanie sztućców, zakładanie butów),
  • problemy z zabawami angażującymi zdolności manualne (zabawy konstrukcyjne, lepienie z plasteliny),
  • problemy z grafomotoryka (pisanie, malowanie),
  • zaburzenia koordynacji wzrokowo-ruchowej.

Terapia ręki poprzez ćwiczenia i zabawy wspomaga rozwój motoryki malej, dostarcza wrażeń dotykowych, wzmacnia sprawność ruchowa dloni dziecka, umiejętność prawidłowego chwytu przyrządów pisarskich oraz koordynacje pomiędzy dłońmi, a także zdolność pisania.

ZAJĘCIA PROWADZĄ

Sylwia Nastaziak

Łucia Wieczorek

Anna Korczak

ALPAKOTERAPIA

Jesteśmy jednym z kilku ośrodków w Polsce i pierwszym w Warszawie, gdzie można spotkać alpaki. Alpaka to roślinożerny ssak z rodziny wielbłądowatych. Przybyła do Polski z Ameryki Południowej. Alpaki są przyjazne, łagodne, inteligentne i łatwo się uczą.
Alpakoterapia kierowana jest do wszystkich dzieci, a także i dorosłych, którzy po prostu złaknieni są kontaktu ze zwierzęciem. Alpaki pomagają także ludziom starszym. Alpakoterapia wspiera terapię w zakresie rehabilitacji oraz pełni funkcję wychowawczą i resocjalizacyjną. Alpakoterapia wspiera dzieci w sferze emocjonalnej, poznawczej i społecznej; dba także o ich rozwój ruchowy.

Alpakoterapia kierowana jest do:

  • dzieci mających problemy emocjonalne
  • dzieci nieśmiałych, zamkniętych w sobie
  • dzieci z autyzmem, ADHD, zespołem Downa, ADHD, porażeniem mózgowym, niepełnosprawnością intelektualną
  • dzieci i dorosłych doświadczających trudności życiowych, stresu, załamań nerwowych
  • do osób starszych
  • do osób, które lubią zwierzęta

Zajęcia dla dzieci: alpakoterapia indywidualna i grupowa
Podczas zajęć z alpakami dzieci uczą się jakie te zwierzęta są, mogą je głaskać, karmić marchewką. Dowiadują się jak można opiekować się alpakami, co zwierzęta lubią, a czego nie lubią. Głaskanie i przytulanie alpak pomaga rozluźnić się i otworzyć. Kontakt z nimi może poprawić samopoczucie. Obcowanie z alpaką zmniejsza lęk, stres i zwiększa zaufanie. Łagodzi uczucie napięcia i niepokoju.
Elementy zajęć:
Edukacyjny- nauka o przyrodzie, zwierzętach, w tym o alpakach
Relaksacyjny- kontakt ze zwierzęciem, przytulanie, głaskanie alpak
Ruchowe- zabawy ruchowe
Integracyjny- zabawy zespołowe (w przypadku grup)

Alpakoterapia indywidualna
Długość spotkania dziecka z alpakami uzależniona jest od indywidualnych potrzeb. Trwa od 30 do 60 minut. Przed pierwszymi zajęciami dziecka zapraszamy rodzica/ rodziców na jednorazową konsultację z psychologiem w celu zebrania wywiadu o dziecku.
Alpekoterapia grupowa
Zajęcia grupowe trwają od 1 do 2 godzin. Odbywają się w ośrodku lub w danej placówce. Uczestniczą w nich dwie alpaki. Zajęcia mogą odbywać się na zewnątrz lub w odpowiednio dużej sali. Maksymalna liczebność grupy to 20 osób. Zajęcia mogą być podzielone na grupy (np. dwie dwudziestoosobowe grupy po 1 h). Na zajęciach muszą być obecni opiekunowie grup z danej placówki.

Zajęcia dla dzieci i dorosłych: trekking z alpakami
Zapraszamy osoby dorosłe indywidualnie lub z rodzinami na spacery z alpakami.
Trwają one ok. 60 min. Zależnie od decyzji grupy, mogą odbywać się po terenach zielonych/drogach gruntowych lub drogą asfaltową.

Grupowe/rodzinne zapisy ustalane są indywidualnie. Prosimy o kontakt z recepcją.

Przemek Chojnacki

Robert Krakowski

Gabriela Konopka

Wojciech Mijas

KOPARKA

Mój syn marzył o prawdziwej, dużej, tajemniczej i niedostępnej dla dzieci Koparce.
Jako ojciec wyznaję zasadę, że marzenia są po to, by jest spełniać, dlatego dałem mu na to namacalny dowód.
I oto jest! Na wyciągnięcie ręki, gotowa do poznania, dotknięcia i sprawdzenia.
Pod okiem opiekuna, Maksiu oraz inne dzieci, mogą doświadczyć tego, co z pozoru wydawać by się mogło nieosiągalne.
Czy może być dla dziecka lepsza motywacja do podążania za swoimi marzeniami?

Warto umożliwić dziecku kontakt z Koparką, ponieważ:

  • jest to urządzenie magiczne – znane tylko z placu budowy
  • warto umożliwić poznanie nieznanego, ponieważ daje to poczucie sprawstwa i mocy
  • obcowanie z tak dużą maszyną wzmacnia poczucie własnej wartości

Promocja! Do pierwszego wejścia do koparki mogą Państwo dobrać bezpłatnie sesję alpakoterapii.

INTEGRACJA SENSORYCZNA

Zapewniamy:

Terapię integracji sensorycznej przeznaczoną dla dzieci o prawidłowym rozwoju intelektualnym, lecz doświadczających określonych trudności w przedszkolu lub na etapie wczesnoszkolnym.

Warto zdecydować się na terapię integracji sensorycznej gdy dziecko przejawia poniższe zachowania:

  • bywa nadmiernie ruchliwe i pobudzone
  • ma trudności z koncentracją uwagi
  • chodzi na palcach
  • bywa agresywne względem rówieśników
  • zdarzają mu się zachowania autoagresywne
  • czasami zdaje się nie odczuwać bólu
  • obgryza paznokcie
  • siada w nietypowej pozycji z kolanami z przodu, a stopami z tyłu
  • drażnią je metki w ubraniach, szorstkie materiały
  • nerwowo reaguje na przypadkowy dotyk,
  • nie przepada za czasem kąpieli
  • nie lubi czesania włosów, obcinania paznokci,
  • jest wycofane, onieśmielone w grupie rówieśniczej
  • zdarzają mu się nietypowe, nieadekwatne dla sytuacji reakcje emocjonalne
  • jest wybredne podczas posiłków
  • często zasłania uszy rękoma
  • ma objawy choroby lokomocyjnej

Dodatkowo, jeśli obserwujesz u swego dziecka dwa lub więcej objawów z powyższej listy, warto udać się z nim na badanie przesiewowe z zakresu integracji sensorycznej, by móc lepiej zrozumieć to, jak dziecko funkcjonuje, trafniej odpowiadać na jego potrzeby, ułatwić mu funkcjonowanie w grupie rówieśniczej, naukę w szkole oraz zapewnić mu harmonijny rozwój.

ZAJĘCIA PROWADZĄ

Sylwia Nastaziak

Łucia Wieczorek

Anna Korczak

Zuzanna Bernat

Wczesne Wspomaganie Rozwoju Dziecka

Pomoc w stymulacji rozwoju psychoruchowego (pobudzenie ruchowe, poznawcze, emocjonalne) dziecka niepełnosprawnego oraz jego społecznego rozwoju.  Wczesne Wspomaganie Rozwoju Dziecka  nie wyklucza jego udziału w wychowaniu przedszkolnym.

Udział w zajęciach jest bezpłatny, odbywa się na podstawie opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju, wydawanej przez publiczną poradnię psychologiczno-pedagogiczną. 

Beneficjentami zajęć są dzieci w wieku od 0 do 7 lat lub do chwili podjęcia obowiązku szkolnego, nie później jednak niż do 8 roku życia.

ORGANIZACJA ZAJĘĆ:

Organizacja zajęć Wczesnego Wspomagania Rozwoju Dziecka w Ośrodku Koparka:

  • zajęcia realizowane są w wymiarze 4 godzin w miesiącu; w godzinach od 15:00 – 20:00 (pon.- pt.)
  • zajęcia prowadzone są indywidualnie z dzieckiem i/lub jego rodziną,
  • w przypadku dzieci, które ukończyły 3. rok życia, zajęcia mogą być prowadzone w grupach liczących 2 lub 3 dzieci,
  • zajęcia prowadzone są cyklicznie przez terapeutę określonej specjalności, zgodnie z ustalonym harmonogramem i obejmują okres trzymiesięczny,
  •  o rodzaju zajęć realizowanych przez dziecko decyduje Zespół Wczesnego Wspomagania Rozwoju, uwzględniając zalecenia wynikające z opinii o wczesnym wspomaganiu rozwoju, jak również wskazania wynikające z postępowania diagnostycznego,
  • każde dziecko może korzystać z jednego cyklu zajęć specjalistycznych.
  • rodzice podpisują oświadczenie o tym, że dziecko nie korzysta z zajęć organizowanych w ramach wczesnego wspomagania rozwoju w innej placówce,
  • po każdym cyklu następuje podsumowanie prowadzonej terapii.

ZADANIA ZESPOŁU WCZESNEGO WSPOMAGANIA DZIECKA:

  • ustalenie, na podstawie opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, kierunków i harmonogramu działań w zakresie wczesnego wspomagania i wsparcia rodziny dziecka,
  • nawiązanie współpracy z zakładem opieki zdrowotnej lub ośrodkiem pomocy społecznej w celu zapewnienia dziecku rehabilitacji, terapii lub innych form pomocy, stosownie do jego potrzeb,
  • opracowanie i realizowanie z dzieckiem i jego rodziną indywidualnego programu wczesnego wspomagania z uwzględnieniem działań wspomagających rodzinę dziecka w zakresie realizacji programu, koordynowania działań specjalistów prowadzących zajęcia z dzieckiem oraz oceniania postępów dziecka,
  • analizowanie skuteczności pomocy udzielanej dziecku i jego rodzinie, wprowadzanie zmian w indywidualnym programie wczesnego wspomagania, stosownie do potrzeb dziecka i jego rodziny, oraz planowanie dalszych działań w zakresie wczesnego wspomagania.

Rodzaje prowadzonych zajęć w ramach wczesnego wspomagania rozwoju:

  • terapia psychologiczna,
  • terapia pedagogiczna,
  • terapia logopedyczna,
  • integracja sensoryczna,
  • trening umiejętności społecznych.

Sylwia Nastaziak

Przemek Chojnacki

Magdalena Olakowska

Łucia Wieczorek

Anna Korczak

Zuzanna Bernat

Robert Krakowski

Gabriela Konopka

Wojciech Mijas

Urodziny

Urodziny organizowane w Ośrodku Koparka są spersonalizowane, czyli dostosowane  do potrzeb i zainteresowań konkretnego dziecka.

W trakcie tworzenia szczegółowej oferty konsultujemy wszelkie pomysły z rodzicami, ponieważ tworzymy program wydarzenia na podstawie tego, co ich dziecko lubi, czego nie lubi, czym się interesuje. Bierzemy pod uwagę wszystkie wskazówki, tak aby jubilat przeżył niezapomniane urodziny!

WIĘCEJ INFORMACJI POD NUMEREM TELEFONU 882 – 158 – 768 LUB POD ADRES MAIL: [email protected]

Zajęcia z alpakami są stałym punktem w planie urodzin; dodatkowo staramy się, aby dzieci spędzały jak najwięcej czasu na dworze – organizujemy dla nich przeróżne zabawy (np. podchody, robienie eksperymentów) oraz atrakcje (np. ognisko).

Ostateczny koszt organizacji urodzin w Ośrodku jest ustalany po kontakcie z rodzicami. Cena zależy od ilości gości, czasu trwania urodzin i tego, co jest w programie. Znaczenie ma również to, czy jest zapotrzebowanie na poczęstunek, stworzenie „Kącika dla maluchów” (poniżej 4. roku życia) czy dekorację otoczenia.

Pula aktywności / propozycji / zajęć do wyboru:

  • zajęcia z alpakami (karmienie, głaskanie, przytulanie, czesanie, chodzenie na smyczy –
    w zależności od wieku; albo po naszej działce albo po okolicy ośrodka),
  • praca plastyczna z wełną alpaki (prace zabierają dzieci do domu),
  • eksperymenty (np. wulkan)
  • zabawy zręcznościowe,
  • zabawy z Chustą Klanzy,
  • gry rozwijające współpracę,
  • podchody,
  • zabawy sensoryczne (np. domową ciastoliną, cieczą nienewtonowską),
  • tor przeszkód,
  • prace z modeliną (dzieci zabierają utwardzone prace do domu),
  • kulinaria (np. ozdabianie ciastek)
  • quiz o jubilacie / jubilatce,
  • wspólne przygotowanie prezentu – rysunku,
  • niesztampowe zajęcia plastyczne,
  • ognisko z kiełbaskami,
  • grill,
  • oraz wszelkie inne zajęcia, które Państwo nam zasugerują znając świetnie swoje dziecko

Często zadawane pytania:

  1. Jak wyglądają urodziny, kiedy jest ładna pogoda, a jak, kiedy jest zimno
    i brzydko?

    Kiedy jest idealna pogoda całe urodziny odbywają się na dworze, ale zawsze mamy „plan B” i możliwość przeprowadzenia zajęć w budynku. Generalnie preferujemy jak najwięcej zabaw na dworze i nie boimy się złej pogody. W sezonie wiosennym i jesiennym mile widziane jest dopisanie na zaproszeniach prośby o odpowiednio ciepłe i wygodne ubranie. Ponadto, na naszych urodzinach dzieci nieraz się brudzą, na przykład podczas eksperymentów i działań plastycznych.
  1. Czy trzeba przynosić własne sztućce, kubki, talerzyki, serwetki?

    Nie ma takiej potrzeby, wszystko mamy.
  1. Czy możemy przynieść własne przekąski? Drobne tak. Większych nie. Zamawiamy je w Centrum Szkoleniowo-Konferencyjnym, co jest dodatkowym kosztem.
  2. Co proponują Państwo dorosłym na czas urodzin dzieci?Przy ilości dorosłych poniżej 10 osób można komfortowo spędzić czas w jednym z pomieszczeń, gdzie przygotujemy stolik i krzesła. Można również zostawić dzieci i udać się do pobliskiej kawiarni, np. „Lollipop Caffe” (ul. Przewodowa 23), „Meryk” (ul. Patriotów 125), „Mytlewski” (ul. Trakt Lubelski 155).
  3. Czy mogą Państwo zadbać o dekoracje?
    Dekorujemy salę i ogród balonami i girlandami. Mamy kolorowe  talerzyki, kubeczki i sztućce, które z pewnością przypadną dzieciom do gustu. Każde dziecko może wybrać swój ulubiony kolor sztućców.
  4. Co mogą Państwo zaproponować maluchom (w wieku poniżej 4 lat), które wolą być przy rodzicach? Jeśli jest taka wcześniejsza prośba, przygotowujemy „Kącik Malucha”. Mamy materac, stolik i niskie krzesełka, kredki i kolorowanki, domową ciastolinę.
  5. Co dzieci robią z alpakami?Głaszczą, przytulają, karmią marchewkami i prowadzą na smyczy. Poznają podstawowe informacje o zwierzętach. Starsze dzieci mogą przejść z alpakami tor przeszkód. Na koniec zajęć wykonują pracę plastyczną: wyklejają wełną alpak obrys zwierzęcia na kartce. Gotowe prace dzieci zabierają do domu.
  6. Czy alpaki mają mogą być niebezpieczne dla dzieci? Na wstępie zajęć opiekun opowiada dzieciom o podstawowych zasadach zachowania przy zwierzętach, o tym co alpaki lubią, a czego nie. Nasze alpaki pochodzą z hodowli, gdzie zostały poddane odczulaniu i wykazują się dużą cierpliwością wobec dzieci. Są to bardzo spokojne zwierzęta – pracujemy z nimi w ramach zajęć z alpakoterapii – indywidualnych i grupowych (w przedszkolach/szkołach).

„ZAOPIEKUJ SIĘ ALPAKĄ”

Nowy rok to nowe przygody z naszymi chłopakami-alpakami! Alpaki to wspaniałe i bardzo towarzyskie zwierzaki. Uwielbiają towarzystwo ludzi, są więc idealnymi kandydatami na przyjaciela! Teraz, biorąc udział w naszym projekcie, także Ty i Twoja rodzina możecie zaopiekować się Natanem, Kazikiem, Minosem, Puree, Promykiem, Milorem, Maraku, Alvaro, Sułtanem i Lotosem.

W ramach projektu proponujemy trzy różne pakiety, w ramach których będzie można m.in. pospacerować z alpakami, poznać opiekę nad naszymi ulubieńcami „od kuchni”, a nawet zorganizować w Ośrodku urodziny czy zaprosić alpaki do siebie do domu.

Jesteśmy przekonani, że taka przyjaźń z naszymi alpakami przyniesie Wam całe mnóstwo radości i wyjątkowych wspomnień.

Możemy wybrać 1 z 3 pakietów:

Pakiet „Cria” (mały)

– czas trwania: 6 miesięcy (z możliwością przedłużenia)

– cena: 800 zł za miesiąc

– spacer raz na miesiąc (6 spacerów w pakiecie) – co miesiąc możesz zabrać wybraną alpakę na wyjątkowy spacer. Pamiętaj, by umówić się na wizytę z uprzedzeniem od 5 do 10 dni!

– co tydzień wyślemy Ci zdjęcia (2-4 szt.), by pokazać co słychać u naszych alpak – ze szczególnym uwzględnieniem wybranego kumpla;

– sesja fotograficzna z alpakami:

Czas trwania sesji: 60 min

Zrobimy Ci 5 wyjątkowych zdjęć w wersji elektronicznej, a jedno rodzinne zdjęcie wydrukujemy i oprawimy w piękną ramkę. To świetna pamiątka na całe życie!
*50% zniżki na każde wydarzenie (po wcześniejszym poinformowaniu zespołu Ośrodka Koparka)

Pakiet „Macho” (średni)

– czas trwania: 6 miesięcy (z możliwością przedłużenia)

– cena: 1000 zł za miesiąc

– raz w miesiącu spacer rodzinny z dwiema alpakami (6 spacerów w pakiecie).

Wraz z rodziną i członkiem Ośrodka pospacerujesz z wybranym kumplem alpaką oraz alpaką wybraną przez Ośrodek;

– jedna wizyta w miesiącu „od kuchni” (6 wizyt w pakiecie) w trakcie której poznasz kulisy opieki nad alpakami

Sprawdź się jako „opiekun alpaki”: podczas godzinnej wizyty będziesz miał do wykonania różne zadania: krojenie marchewek, karmienie, nalewanie wody, wyczesywanie runa, zakładanie kantarków, przygotowywanie alpak do zajęć (np. do wydarzenia, do spaceru, itp.).

Wizytę od kuchni można połączyć jednego dnia ze spacerem.

– co tydzień wyślemy Ci zdjęcia (2-4 szt.), by pokazać co słychać u naszych alpak – ze szczególnym uwzględnieniem wybranego kumpla;

– sesja fotograficzna z alpakami:

Czas trwania sesji: 60 min

Zrobimy Ci 5 wyjątkowych zdjęć w wersji elektronicznej, a jedno rodzinne zdjęcie wydrukujemy i oprawimy w piękną ramkę. To świetna pamiątka na całe życie!

*50% zniżki na każde wydarzenie (po wcześniejszym poinformowaniu zespołu Ośrodka Koparka)

Pakiet „Hembra” (duży)

– czas trwania: 6 miesięcy (z możliwością przedłużenia)

– cena: 1500 zł za miesiąc

– raz w miesiącu spacer rodzinny z dwiema alpakami (6 spacerów w pakiecie).

Wraz z rodziną i członkiem Ośrodka pospacerujesz z wybranym kumplem alpaką oraz alpaką wybraną przez Ośrodek;

– jedna wizyta w miesiącu „od kuchni” (6 wizyt w pakiecie)

Sprawdź się jako „opiekun alpaki”: podczas godzinnej wizyty będziesz miał do wykonania różne zadania: krojenie marchewek, karmienie, nalewanie wody, wyczesywanie runa, zakładanie kantarków, przygotowywanie alpak do zajęć (np. do wydarzenia, do spaceru, itp.).

Wizytę od kuchni można połączyć jednego dnia ze spacerem.

– co tydzień wyślemy Ci zdjęcia (2-4 szt.), by pokazać co słychać u naszych alpak – ze szczególnym uwzględnieniem wybranego kumpla;

– sesja fotograficzna z alpakami:

Czas trwania sesji: 60 min

Zrobimy Ci 5 wyjątkowych zdjęć w wersji elektronicznej, a jedno rodzinne zdjęcie wydrukujemy i oprawimy w piękną ramkę. To świetna pamiątka na całe życie!

– Zorganizuj swoje urodziny w Ośrodku Koparka – raz na pół roku w Ośrodku Koparka możesz zorganizować imprezę urodzinową dla max. 12 osób: w gronie rodzinnym (dla dzieci i dorosłych) lub dla dzieci (tylko dla dzieci, dorośli w drugiej sali, bez aktywnego udziału),

lub

– Zaproś alpaki do siebie! – raz na pól roku alpaki odwiedzą wybrane przez Ciebie miejsce, znajdujące się w odległości do 40 km od Ośrodka Koparka; czas trwania: 2h. Na wizytę należy się umówić z 30-dniowym wyprzedzeniem.

*50% zniżki na każde wydarzenie (po wcześniejszym poinformowaniu zespołu Ośrodka Koparka)

Wizyty w Ośrodku to wspaniała zabawa dla całej rodziny, a dzięki pakietom będziesz mógł nawiązać prawdziwą więź z naszymi podopiecznymi! Wybierz pakiet, który pasuje Ci najbardziej i zaprzyjaźnij się z naszymi alpakami!

Szczegółowy regulamin znajduje się tutaj: osrodek-koparka.pl/regulamin-programu-zaopiekuj-sie-alpaka/

Czekamy na Wasze zgłoszenia pod adresem mailowym oraz nr. tel:

[email protected]
tel. 664 855 725

Czym jest Pozytywna Dyscyplina?

Pozytywna Dyscyplina jest klasyczną metodą wychowawczą rozwijaną od 30 lat. Jej korzenie sięgają psychologii indywidualnej austriackiego psychoterapeuty Alfreda Adlera, który jako jeden z pierwszych zainteresował się jednostką w szerszym kontekście społecznym i uważał, że wszyscy ludzie mają jedno podstawowe pragnienie: chcą czuć, że przynależą i że są ważni.

Pomaga rodzicom:

– zrozumieć swoje dzieci

– wspierać ich naturalny potencjał

– wychowywać je na mądrych, pewnych siebie, odpowiedzialnych i wrażliwych dorosłych

– SKUTECZNIE radzić sobie z codziennymi trudnościami, takimi jak ubieranie się, wychodzenie z domu, sprzątanie, mycie zębów i tym podobne.

Do tej pory przeszkoliłyśmy już ponad 600 rodziców, same na co dzień korzystamy z tej metody i widzimy masę korzyści, które przynosi.

5 Fundamentalnych Zasad Pozytywnej Dyscypliny

  1. Pomaga dzieciom poczuć łączność i przynależność, pomaga im poczuć, że są ważne w rodzinie i społeczności.
  2. Jest jednocześnie pełna szacunku i wymagająca: miękka i zdecydowana w tym samym czasie, czyli twarda dla problemu i miękka dla osoby.
  3. Jest skuteczna długofalowo: bierze pod uwagę to, co dziecko myśli, czuje, czego się uczy i jakie podejmuje decyzje o sobie samym i o swoim świecie i jak decyduje się postępować w przyszłości, aby przetrwać i odnosić sukcesy.
  4. Uczy ważnych umiejętności społecznych i życiowych: szacunku, dbania o innych, rozwiązywania problemów, współpracy oraz umiejętności wnoszenia wkładu i bycia pożytecznym w domu, przedszkolu, szkole i większej społeczności.
  5. Zaprasza dzieci do odkrywania, jak bardzo są zdolne i kompetentne. Zachęca je do konstruktywnego używania swojej osobistej siły i autonomii.

Pozytywna Dyscyplina dostarcza rodzicom gotowych narzędzi i technik do pracy nad sobą i do pracy z dzieckiem.

POZYTYWNA DYSCYPLINA została stworzona, aby kształcić młodych ludzi do bycia odpowiedzialnymi, pełnymi szacunku i zaradności członkami społeczeństwa.

Metoda ta uczy ważnych umiejętności społecznych i życiowych w zachęcający dla dzieci i dorosłych, pełen szacunku sposób (w tym rodziców , nauczyciele , dostawcy opieki nad dziećmi , młodzi pracownicy, i inne). Jest oparta o najlepiej sprzedającą się i niezwykle popularną od 30 lat i ciągle aktualizowaną książkę „Pozytywna Dyscyplina” autorstwa dr Jane Nelsen i współautorów Lynn Lott , Cheryl Erwin i innych.

Najnowsze badania mówią, że dzieci od chwili narodzin  są „zaprogramowane” na szukanie łączności z innymi. Dzieci, które czują więź ze swoją społecznością, rodziną i szkołą wykazują mniej skłonności do nieadekwatnych zachowań i złego zachowania. Aby odnosić sukcesy, będąc członkiem swojej społeczności, dzieci muszą nauczyć się niezbędnych umiejętności społecznych i życiowych.

W Polsce tematem poczucia przynależności zajmuje się dr Agnieszka Wilczyńska, która jest patronem merytorycznym POZYTYWNEJ DYSCYPLINY w naszym kraju. Jest ona także partnerem projektu BOHATERSKIEJ WYOBRAŹNI, prof. Zimbardo (http://hip.org.pl/), objętym patronatem honorowym Ministerstwa Edukacji Narodowej.

Narzędzia i koncepcje, które obejmuje Pozytywna Dyscyplina to:

– Wzajemny szacunek. Dorośli modelują szacunek do swoich potrzeb i wymagań sytuacji, będąc wymagającymi wobec dziecka, pozostając jednocześnie życzliwymi i pełnymi szacunku dla potrzeb dziecka.

– Identyfikacja przekonań stojących za zachowaniami. Za każdym zachowaniem dziecka kryje się pewne przekonanie, często błędne. Skuteczna reakcja na nieodpowiednie zachowanie dziecka możliwa jest właśnie dzięki zrozumieniu, powodów, dla których dzieci robią to, co robią. Próba zmiany samego zachowania bez zmiany przekonań skazana jest na niepowodzenie.

– Efektywna komunikacja i umiejętności rozwiązywania problemów

– Dyscyplina, która uczy (i nie jest ani zbyt pobłażliwa, ani zbyt każąca).

– Koncentracja na poszukiwaniu rozwiązań, a nie na karaniu.

– Stosowanie zachęcania (zamiast pochwały). Zachęcanie zauważa wysiłek włożony w działanie i osiąganie postępów, a nie wyłącznie sukcesy. Zachęta buduje trwałe poczucie własnej wartości i sprawczości.

Unikalne cechy modelu POZYTYWNEJ DYSCYPLINY obejmują także:

Uczenie dorosłych i uczestników szkoleń poprzez doświadczenie. Tworzenie okazji do ćwiczenia nowych umiejętności i odczuwania radości wynikającej z uczenia się przez doświadczenie.

Programy edukacyjne dla szkół i programy edukacyjne dla rodziców są ze sobą spójne. Rodzice, nauczyciele i osoby zajmujące się szeroko pojętą opieką nad dziećmi mogą pracować razem, tworząc bezpieczne i spójne środowisko dla dzieci.

Relatywnie tanie szkolenia i ciągłe wsparcie kierowane do społeczności, tak aby rodzice i nauczyciele mogli w prosty sposób uczyć się umiejętności Pozytywnej Dyscypliny.

W przyszłości: Certyfikowani trenerzy dostępni w całym kraju, którzy mogą pracować ze szkołami i społecznościami.

Historia Pozytywnej Dyscypliny

Początki Pozytywnej Dyscypliny

Model Rodzicielstwa i oparty jest na koncepcjach Alfreda Adler i Rudolfa Dreikusa. Już w latach dwudziestych XX wieku Adler promował koncepcję edukacji dla rodziców w Stanach Zjednoczonych. Zachęcał do traktowania dzieci z szacunkiem, ale przestrzegał przed ich rozpieszczaniem, które jego zdaniem nie było wpierające i przyczyniało się do późniejszych problemów związanych z funkcjonowaniem w rodzinie i społeczeństwie. Techniki pracy z dziećmi w warunkach szkolnych, opisane już na początku lat dwudziestych, dziesięć lat później, na grunt amerykański, przeniósł Rudolf Dreikurs. Uprzejme i stanowcze podejście do wychowania dzieci w domach i szkołach, Adler i Dreikurs nazywali „demokratycznym”.

Lata ’80

Lynn Lott i Jane Nelsen poznały się w latach osiemdziesiątych. Lynn prowadziła wtedy szkolenia z nauczania poprzez doświadczenie i we współpracy ze swoim uczniami napisała pierwszy Podręcznik Umiejętności Rodzicielskich. Jane była dyrektorem finansowanego przez państwo projektu ACCEPT (Adlerian Counseling Concepts for Encouraging Parents and Teachers, czyli inspirowanych psychologią Alfreda Adlera koncepcji wsparcia dla rodziców i nauczycieli), który tuż po wprowadzeniu i pierwszych testach uzyskał niezwykle pochlebne opinie. W 1981 roku Jane Nelsen napsiała i własnym sumptem opublikowała książkę Positive Discipline („Pozytywna Dyscyplina”)”, w roku 1987 wydaną przez wydawnictwo Ballantine. Rok później Jane i Lynn zdecydowały się na współpracę przy książce Positive Discipline for Teenagers (Pozytywna Dyscyplina dla nastolatków) i zaczęły wspólnie prowadzić warsztaty empirycznego przyswajania umiejętności wychowawczych dla rodziców i nauczycieli. Niedługo później napisały Positive Discipine in the Classroom(Pozytywna Dyscyplina w klasie) i stworzyły podręcznik z mnóstwem empirycznych ćwiczeń dla nauczycieli i ich uczniów.

Pozytywna Dyscyplina współcześnie

W kolejnych latach seria Pozytywna Dyscyplina wzbogaciła się o wiele pozycji, które powstały z myślą o różnych grupach wiekowych, kontekstach rodzinnych i szczególnych potrzebach. Rozpowszechnianiem Pozytywnej Dyscypliny w szkołach oraz na warsztatach dla rodziców i edukatorów Pozytywnej Dyscypliny zajmują się Certified Positive Discipline Associates (Certyfikowani Partnerzy Pozytywnej Dyscypliny). Rodzice, nauczyciele oraz osoby zajmujące się szeroko rozumianą opieką nad dziećmi mogą zostać facylitatorami Pozytywnej Dyscypliny i przekazywać koncepcję tej metody dalej.

Prekursorzy metody

*Alfred Adler (1870 – 1937) był Wiedeńskim psychiatrą, współczesnym Freuda, jednak znacząco różnił się od niego poglądami na naturę ludzką. Adler wierzył, że zachowanie nie jest motywowane zdarzeniami z przeszłości, ale jest ukierunkowane na uzyskanie przynależności i znaczenia oraz wynika z tego, co każdy człowiek decyduje na temat tego kim jest, jacy są inni i jak działa świat.

*Rudolf Dreikurs (1897 – 1972), również pochodził z Wiednia, kierował jednym z ośrodków opieki nad dziećmi w których stosowano metody Adlera w klasach i w środowisku rodzinnym. W 1937 roku uciekł przed nazistowskimi prześladowaniami do USA w 1937 roku. Dreikurs był jedną z pierwszych osób, które rozumiały korzyści płynące z terapii grupowych. Był niestrudzonym orędownikiem relacji opartych na wzajemnym szacunku, zarówno w domu jak i w szkole. Jego najbardziej znane książki to Children the Challenge(Dzieci to wyzwanie), Maintaing Sanity in the Classroom (Pozostac przy zdrowych zmysłach w klasie), The Psychology of the Classroom (Psychologia klasy).

Dowody na działanie Pozytywnej Dyscypliny

Formalna ewaluacja porównawcza szkół stosujących Pozytywną Dyscyplinę i szkół wykorzystujących inne programy wychowawcze dopiero się rozpoczęła. Jednakże, studia nad wprowadzeniem technik Pozytywnej Dyscypliny wskazują na znaczące pozytywne rezultaty wynikające ze stosowania narzędzi Pozytywnej Dyscypliny. Ponad czteroletnie studia nad wprowadzeniem spotkań klasowych w całej szkole podstawowej, w obszarach zagrożonych ubóstwem w Sacramento wykazały znaczące zmniejszenie się liczby zawieszeń w prawach ucznia wynikających ze złego zachowania (z 64 rocznie, na 4 rocznie), oraz zmniejszenie się liczby aktów wandalizmu (z 24 na 2 epizody). Ponadto nauczyciele stwierdzili poprawę w zakresie: atmosfery w klasie, zachowania, nastawienia i wyników w nauce (Platt, 1979).

Wprowadzenie narzędzi Pozytywnej Dyscypliny wpłynęło na statystycznie istotną poprawę zachowania uczniów, w porównaniu do szkół w których nie korzystano z programów Pozytywnej Dyscypliny (Nelsen, 1979).

Dalsze, badania wykazały pozytywny wpływ stosowania specyficznych narzędzi Pozytywnej Dyscypliny (Browning, 2000; Potter, 1999; Esquivel). Badania w powtarzalny sposób potwierdzają, że doświadczanie przez uczniów poczucia bycia częścią szkolnej społeczności (poczucia przynależności do szkoły) zmniejsza liczbę ryzykownych zachowań (takich jak: stany depresyjne, myśli/próby samobójcze, sięganie po papierosy, alkohol, marihuanę, zachowania agresywne) i poprawia wyniki w nauce (Resnick et al, 1997; Battistich, 1999; Goodenow, 1993, Wilczyńska, 2013).

W Polsce tymi zagadnieniami zajmuje się dr Agnieszka Wilczyńska.

Wyniki badań, jakie uzyskał zespół badawczy prowadzący badania pod jej kierunkiem w Polsce w latach 2011-2014 pokazały, że dzieci i młodzież, które czują się przynależne mają wyższą samoocenę, lepiej kontrolują wyrażanie gniewu, mają lepszy nastrój, nie mają większych trudności w nauce ani innych problemów szkolnych (red. Wilczyńska, 2014). Ponadto wykazano, że interwencje polegające na budowaniu poczucia przynależności u dzieci (np. z wykorzystaniem narzędzi pozytywnej dyscypliny) powinny mieć charakter długofalowy a relacja z ważną osobą powinna być w ocenie dziecka możliwa do kontynuacji w przyszłości. A zatem udział dzieci w okresowych zajęciach warsztatowych czy kilkumiesięcznych grupach socjoterapeutycznych nie gwarantuje wzmocnienia poczucia przynależności i wsparcia w redukowaniu poczucia odrzucenia u młodego człowieka. Dlatego też w szkoleniach z zakresu metod budowania poczucia przynależności powinni uczestniczyć opiekunowie, którzy przebywają z dzieckiem na co dzień, w dłuższej perspektywie czasu, czyli przede wszystkim rodzice, wychowawcy i nauczyciele.

Istnieją poważne dowody na to, że uczenie młodzieży kompetencji społecznych  pomaga im także w dorosłości. Uczniowie, którzy byli uczeni kompetencji społecznych częściej kończą szkołę i rzadziej angażują się w zachowania problemowe (Kellam et al, 1998; Battistich, 1999).

Kompetencje rodzicielskie

Chociaż szczegółowe badania programu ychowwania Positive Discipline są w początkowej fazie, programy podobne do Pozytywnej dyscypliny były badane i są skutecznym narzędziem zmiany zachowań u rodziców. Przeprowadzono badania zmiany postaw na zajęciach z zakresu kompetencji rodzicielskich dla rodziców nastolatków (w tym samym nurcie adleriańskim, co Pozytywna Dyscyplina) Stanley (1978). Wykazały one, że rodzice byli częściej skupieni na rozwiązywaniu problemów we współpracy ze swoimi nastolatkami, byli mniej autokratyczni w podejmowaniu decyzji.  Pozytywna Dyscyplina uczy rodziców bycia łączenia uprzejmości i stanowczości w tym, samym czasie.  Liczne badania pokazują, że nastolatkowie, którzy odbierają swoich rodziców jako jednocześnie uprzejmych (responsywnych) i stanowczych (wymagających) są objęci niższym poziomem ryzyka palenia, używania marihuany, alkoholu lub używania przemocy, później rozpoczynają aktywność seksualną (Aquilino, 2001; Baumrind, 1991; Jackson et al, 1998; Simons, Morton et al, 2001).  Kolejne badania łączą styl wychowawczy rodziców (uprzejmy i stanowczy versus autokratyczny lub permisywny) z poprawą osiągnięć szkolnych (Cohen, 1997; Deslandes, 1997; Dornbusch et al, 1987; Lam, 1997).

Więcej: http://www.positivediscipline.com/what-is-positive-discipline.html#sthash.xWSPf2Jd.dpuf

Polskie badania:

Agnieszka Wilczyńska (2013) „Uwarunkowania radzenia sobie młodzieży w sytuacjach zagrożenia wykluczeniem społecznym” Wydawnictwo UŚ, Katowice, s. 215

red. Agnieszka Wilczyńska (2014) „Młodzież na biegunach życia społecznego” PWN,  Warszawa 2014, s.310

Czym jest Pozytywna Dyscyplina?

Pozytywna Dyscyplina jest klasyczną metodą wychowawczą rozwijaną od 30 lat. Jej korzenie sięgają psychologii indywidualnej austriackiego psychoterapeuty Alfreda Adlera, który jako jeden z pierwszych zainteresował się jednostką w szerszym kontekście społecznym i uważał, że wszyscy ludzie mają jedno podstawowe pragnienie: chcą czuć, że przynależą i że są ważni.

Pomaga rodzicom:

– zrozumieć swoje dzieci

– wspierać ich naturalny potencjał

– wychowywać je na mądrych, pewnych siebie, odpowiedzialnych i wrażliwych dorosłych

– SKUTECZNIE radzić sobie z codziennymi trudnościami, takimi jak ubieranie się, wychodzenie z domu, sprzątanie, mycie zębów i tym podobne.

Do tej pory przeszkoliłyśmy już ponad 600 rodziców, same na co dzień korzystamy z tej metody i widzimy masę korzyści, które przynosi.

5 Fundamentalnych Zasad Pozytywnej Dyscypliny

  1. Pomaga dzieciom poczuć łączność i przynależność, pomaga im poczuć, że są ważne w rodzinie i społeczności.
  2. Jest jednocześnie pełna szacunku i wymagająca: miękka i zdecydowana w tym samym czasie, czyli twarda dla problemu i miękka dla osoby.
  3. Jest skuteczna długofalowo: bierze pod uwagę to, co dziecko myśli, czuje, czego się uczy i jakie podejmuje decyzje o sobie samym i o swoim świecie i jak decyduje się postępować w przyszłości, aby przetrwać i odnosić sukcesy.
  4. Uczy ważnych umiejętności społecznych i życiowych: szacunku, dbania o innych, rozwiązywania problemów, współpracy oraz umiejętności wnoszenia wkładu i bycia pożytecznym w domu, przedszkolu, szkole i większej społeczności.
  5. Zaprasza dzieci do odkrywania, jak bardzo są zdolne i kompetentne. Zachęca je do konstruktywnego używania swojej osobistej siły i autonomii.

Pozytywna Dyscyplina dostarcza rodzicom gotowych narzędzi i technik do pracy nad sobą i do pracy z dzieckiem.

POZYTYWNA DYSCYPLINA została stworzona, aby kształcić młodych ludzi do bycia odpowiedzialnymi, pełnymi szacunku i zaradności członkami społeczeństwa.

Metoda ta uczy ważnych umiejętności społecznych i życiowych w zachęcający dla dzieci i dorosłych, pełen szacunku sposób (w tym rodziców , nauczyciele , dostawcy opieki nad dziećmi , młodzi pracownicy, i inne). Jest oparta o najlepiej sprzedającą się i niezwykle popularną od 30 lat i ciągle aktualizowaną książkę „Pozytywna Dyscyplina” autorstwa dr Jane Nelsen i współautorów Lynn Lott , Cheryl Erwin i innych.

Najnowsze badania mówią, że dzieci od chwili narodzin  są „zaprogramowane” na szukanie łączności z innymi. Dzieci, które czują więź ze swoją społecznością, rodziną i szkołą wykazują mniej skłonności do nieadekwatnych zachowań i złego zachowania. Aby odnosić sukcesy, będąc członkiem swojej społeczności, dzieci muszą nauczyć się niezbędnych umiejętności społecznych i życiowych.

W Polsce tematem poczucia przynależności zajmuje się dr Agnieszka Wilczyńska, która jest patronem merytorycznym POZYTYWNEJ DYSCYPLINY w naszym kraju. Jest ona także partnerem projektu BOHATERSKIEJ WYOBRAŹNI, prof. Zimbardo (http://hip.org.pl/), objętym patronatem honorowym Ministerstwa Edukacji Narodowej.

Narzędzia i koncepcje, które obejmuje Pozytywna Dyscyplina to:

– Wzajemny szacunek. Dorośli modelują szacunek do swoich potrzeb i wymagań sytuacji, będąc wymagającymi wobec dziecka, pozostając jednocześnie życzliwymi i pełnymi szacunku dla potrzeb dziecka.

– Identyfikacja przekonań stojących za zachowaniami. Za każdym zachowaniem dziecka kryje się pewne przekonanie, często błędne. Skuteczna reakcja na nieodpowiednie zachowanie dziecka możliwa jest właśnie dzięki zrozumieniu, powodów, dla których dzieci robią to, co robią. Próba zmiany samego zachowania bez zmiany przekonań skazana jest na niepowodzenie.

– Efektywna komunikacja i umiejętności rozwiązywania problemów

– Dyscyplina, która uczy (i nie jest ani zbyt pobłażliwa, ani zbyt każąca).

– Koncentracja na poszukiwaniu rozwiązań, a nie na karaniu.

– Stosowanie zachęcania (zamiast pochwały). Zachęcanie zauważa wysiłek włożony w działanie i osiąganie postępów, a nie wyłącznie sukcesy. Zachęta buduje trwałe poczucie własnej wartości i sprawczości.

Unikalne cechy modelu POZYTYWNEJ DYSCYPLINY obejmują także:

Uczenie dorosłych i uczestników szkoleń poprzez doświadczenie. Tworzenie okazji do ćwiczenia nowych umiejętności i odczuwania radości wynikającej z uczenia się przez doświadczenie.

Programy edukacyjne dla szkół i programy edukacyjne dla rodziców są ze sobą spójne. Rodzice, nauczyciele i osoby zajmujące się szeroko pojętą opieką nad dziećmi mogą pracować razem, tworząc bezpieczne i spójne środowisko dla dzieci.

Relatywnie tanie szkolenia i ciągłe wsparcie kierowane do społeczności, tak aby rodzice i nauczyciele mogli w prosty sposób uczyć się umiejętności Pozytywnej Dyscypliny.

W przyszłości: Certyfikowani trenerzy dostępni w całym kraju, którzy mogą pracować ze szkołami i społecznościami.

Historia Pozytywnej Dyscypliny

Początki Pozytywnej Dyscypliny

Model Rodzicielstwa i oparty jest na koncepcjach Alfreda Adler i Rudolfa Dreikusa. Już w latach dwudziestych XX wieku Adler promował koncepcję edukacji dla rodziców w Stanach Zjednoczonych. Zachęcał do traktowania dzieci z szacunkiem, ale przestrzegał przed ich rozpieszczaniem, które jego zdaniem nie było wpierające i przyczyniało się do późniejszych problemów związanych z funkcjonowaniem w rodzinie i społeczeństwie. Techniki pracy z dziećmi w warunkach szkolnych, opisane już na początku lat dwudziestych, dziesięć lat później, na grunt amerykański, przeniósł Rudolf Dreikurs. Uprzejme i stanowcze podejście do wychowania dzieci w domach i szkołach, Adler i Dreikurs nazywali „demokratycznym”.

Lata ’80

Lynn Lott i Jane Nelsen poznały się w latach osiemdziesiątych. Lynn prowadziła wtedy szkolenia z nauczania poprzez doświadczenie i we współpracy ze swoim uczniami napisała pierwszy Podręcznik Umiejętności Rodzicielskich. Jane była dyrektorem finansowanego przez państwo projektu ACCEPT (Adlerian Counseling Concepts for Encouraging Parents and Teachers, czyli inspirowanych psychologią Alfreda Adlera koncepcji wsparcia dla rodziców i nauczycieli), który tuż po wprowadzeniu i pierwszych testach uzyskał niezwykle pochlebne opinie. W 1981 roku Jane Nelsen napsiała i własnym sumptem opublikowała książkę Positive Discipline („Pozytywna Dyscyplina”)”, w roku 1987 wydaną przez wydawnictwo Ballantine. Rok później Jane i Lynn zdecydowały się na współpracę przy książce Positive Discipline for Teenagers (Pozytywna Dyscyplina dla nastolatków) i zaczęły wspólnie prowadzić warsztaty empirycznego przyswajania umiejętności wychowawczych dla rodziców i nauczycieli. Niedługo później napisały Positive Discipine in the Classroom(Pozytywna Dyscyplina w klasie) i stworzyły podręcznik z mnóstwem empirycznych ćwiczeń dla nauczycieli i ich uczniów.

Pozytywna Dyscyplina współcześnie

W kolejnych latach seria Pozytywna Dyscyplina wzbogaciła się o wiele pozycji, które powstały z myślą o różnych grupach wiekowych, kontekstach rodzinnych i szczególnych potrzebach. Rozpowszechnianiem Pozytywnej Dyscypliny w szkołach oraz na warsztatach dla rodziców i edukatorów Pozytywnej Dyscypliny zajmują się Certified Positive Discipline Associates (Certyfikowani Partnerzy Pozytywnej Dyscypliny). Rodzice, nauczyciele oraz osoby zajmujące się szeroko rozumianą opieką nad dziećmi mogą zostać facylitatorami Pozytywnej Dyscypliny i przekazywać koncepcję tej metody dalej.

Prekursorzy metody

*Alfred Adler (1870 – 1937) był Wiedeńskim psychiatrą, współczesnym Freuda, jednak znacząco różnił się od niego poglądami na naturę ludzką. Adler wierzył, że zachowanie nie jest motywowane zdarzeniami z przeszłości, ale jest ukierunkowane na uzyskanie przynależności i znaczenia oraz wynika z tego, co każdy człowiek decyduje na temat tego kim jest, jacy są inni i jak działa świat.

*Rudolf Dreikurs (1897 – 1972), również pochodził z Wiednia, kierował jednym z ośrodków opieki nad dziećmi w których stosowano metody Adlera w klasach i w środowisku rodzinnym. W 1937 roku uciekł przed nazistowskimi prześladowaniami do USA w 1937 roku. Dreikurs był jedną z pierwszych osób, które rozumiały korzyści płynące z terapii grupowych. Był niestrudzonym orędownikiem relacji opartych na wzajemnym szacunku, zarówno w domu jak i w szkole. Jego najbardziej znane książki to Children the Challenge(Dzieci to wyzwanie), Maintaing Sanity in the Classroom (Pozostac przy zdrowych zmysłach w klasie), The Psychology of the Classroom (Psychologia klasy).

Dowody na działanie Pozytywnej Dyscypliny

Formalna ewaluacja porównawcza szkół stosujących Pozytywną Dyscyplinę i szkół wykorzystujących inne programy wychowawcze dopiero się rozpoczęła. Jednakże, studia nad wprowadzeniem technik Pozytywnej Dyscypliny wskazują na znaczące pozytywne rezultaty wynikające ze stosowania narzędzi Pozytywnej Dyscypliny. Ponad czteroletnie studia nad wprowadzeniem spotkań klasowych w całej szkole podstawowej, w obszarach zagrożonych ubóstwem w Sacramento wykazały znaczące zmniejszenie się liczby zawieszeń w prawach ucznia wynikających ze złego zachowania (z 64 rocznie, na 4 rocznie), oraz zmniejszenie się liczby aktów wandalizmu (z 24 na 2 epizody). Ponadto nauczyciele stwierdzili poprawę w zakresie: atmosfery w klasie, zachowania, nastawienia i wyników w nauce (Platt, 1979).

Wprowadzenie narzędzi Pozytywnej Dyscypliny wpłynęło na statystycznie istotną poprawę zachowania uczniów, w porównaniu do szkół w których nie korzystano z programów Pozytywnej Dyscypliny (Nelsen, 1979).

Dalsze, badania wykazały pozytywny wpływ stosowania specyficznych narzędzi Pozytywnej Dyscypliny (Browning, 2000; Potter, 1999; Esquivel). Badania w powtarzalny sposób potwierdzają, że doświadczanie przez uczniów poczucia bycia częścią szkolnej społeczności (poczucia przynależności do szkoły) zmniejsza liczbę ryzykownych zachowań (takich jak: stany depresyjne, myśli/próby samobójcze, sięganie po papierosy, alkohol, marihuanę, zachowania agresywne) i poprawia wyniki w nauce (Resnick et al, 1997; Battistich, 1999; Goodenow, 1993, Wilczyńska, 2013).

W Polsce tymi zagadnieniami zajmuje się dr Agnieszka Wilczyńska.

Wyniki badań, jakie uzyskał zespół badawczy prowadzący badania pod jej kierunkiem w Polsce w latach 2011-2014 pokazały, że dzieci i młodzież, które czują się przynależne mają wyższą samoocenę, lepiej kontrolują wyrażanie gniewu, mają lepszy nastrój, nie mają większych trudności w nauce ani innych problemów szkolnych (red. Wilczyńska, 2014). Ponadto wykazano, że interwencje polegające na budowaniu poczucia przynależności u dzieci (np. z wykorzystaniem narzędzi pozytywnej dyscypliny) powinny mieć charakter długofalowy a relacja z ważną osobą powinna być w ocenie dziecka możliwa do kontynuacji w przyszłości. A zatem udział dzieci w okresowych zajęciach warsztatowych czy kilkumiesięcznych grupach socjoterapeutycznych nie gwarantuje wzmocnienia poczucia przynależności i wsparcia w redukowaniu poczucia odrzucenia u młodego człowieka. Dlatego też w szkoleniach z zakresu metod budowania poczucia przynależności powinni uczestniczyć opiekunowie, którzy przebywają z dzieckiem na co dzień, w dłuższej perspektywie czasu, czyli przede wszystkim rodzice, wychowawcy i nauczyciele.

Istnieją poważne dowody na to, że uczenie młodzieży kompetencji społecznych  pomaga im także w dorosłości. Uczniowie, którzy byli uczeni kompetencji społecznych częściej kończą szkołę i rzadziej angażują się w zachowania problemowe (Kellam et al, 1998; Battistich, 1999).

Kompetencje rodzicielskie

Chociaż szczegółowe badania programu ychowwania Positive Discipline są w początkowej fazie, programy podobne do Pozytywnej dyscypliny były badane i są skutecznym narzędziem zmiany zachowań u rodziców. Przeprowadzono badania zmiany postaw na zajęciach z zakresu kompetencji rodzicielskich dla rodziców nastolatków (w tym samym nurcie adleriańskim, co Pozytywna Dyscyplina) Stanley (1978). Wykazały one, że rodzice byli częściej skupieni na rozwiązywaniu problemów we współpracy ze swoimi nastolatkami, byli mniej autokratyczni w podejmowaniu decyzji.  Pozytywna Dyscyplina uczy rodziców bycia łączenia uprzejmości i stanowczości w tym, samym czasie.  Liczne badania pokazują, że nastolatkowie, którzy odbierają swoich rodziców jako jednocześnie uprzejmych (responsywnych) i stanowczych (wymagających) są objęci niższym poziomem ryzyka palenia, używania marihuany, alkoholu lub używania przemocy, później rozpoczynają aktywność seksualną (Aquilino, 2001; Baumrind, 1991; Jackson et al, 1998; Simons, Morton et al, 2001).  Kolejne badania łączą styl wychowawczy rodziców (uprzejmy i stanowczy versus autokratyczny lub permisywny) z poprawą osiągnięć szkolnych (Cohen, 1997; Deslandes, 1997; Dornbusch et al, 1987; Lam, 1997).

Więcej: http://www.positivediscipline.com/what-is-positive-discipline.html#sthash.xWSPf2Jd.dpuf

Polskie badania:

Agnieszka Wilczyńska (2013) „Uwarunkowania radzenia sobie młodzieży w sytuacjach zagrożenia wykluczeniem społecznym” Wydawnictwo UŚ, Katowice, s. 215

red. Agnieszka Wilczyńska (2014) „Młodzież na biegunach życia społecznego” PWN,  Warszawa 2014, s.310

Czym jest Pozytywna Dyscyplina?

Pozytywna Dyscyplina jest klasyczną metodą wychowawczą rozwijaną od 30 lat. Jej korzenie sięgają psychologii indywidualnej austriackiego psychoterapeuty Alfreda Adlera, który jako jeden z pierwszych zainteresował się jednostką w szerszym kontekście społecznym i uważał, że wszyscy ludzie mają jedno podstawowe pragnienie: chcą czuć, że przynależą i że są ważni.

Pomaga rodzicom:

– zrozumieć swoje dzieci

– wspierać ich naturalny potencjał

– wychowywać je na mądrych, pewnych siebie, odpowiedzialnych i wrażliwych dorosłych

– SKUTECZNIE radzić sobie z codziennymi trudnościami, takimi jak ubieranie się, wychodzenie z domu, sprzątanie, mycie zębów i tym podobne.

Do tej pory przeszkoliłyśmy już ponad 600 rodziców, same na co dzień korzystamy z tej metody i widzimy masę korzyści, które przynosi.

5 Fundamentalnych Zasad Pozytywnej Dyscypliny

  1. Pomaga dzieciom poczuć łączność i przynależność, pomaga im poczuć, że są ważne w rodzinie i społeczności.
  2. Jest jednocześnie pełna szacunku i wymagająca: miękka i zdecydowana w tym samym czasie, czyli twarda dla problemu i miękka dla osoby.
  3. Jest skuteczna długofalowo: bierze pod uwagę to, co dziecko myśli, czuje, czego się uczy i jakie podejmuje decyzje o sobie samym i o swoim świecie i jak decyduje się postępować w przyszłości, aby przetrwać i odnosić sukcesy.
  4. Uczy ważnych umiejętności społecznych i życiowych: szacunku, dbania o innych, rozwiązywania problemów, współpracy oraz umiejętności wnoszenia wkładu i bycia pożytecznym w domu, przedszkolu, szkole i większej społeczności.
  5. Zaprasza dzieci do odkrywania, jak bardzo są zdolne i kompetentne. Zachęca je do konstruktywnego używania swojej osobistej siły i autonomii.

Pozytywna Dyscyplina dostarcza rodzicom gotowych narzędzi i technik do pracy nad sobą i do pracy z dzieckiem.

POZYTYWNA DYSCYPLINA została stworzona, aby kształcić młodych ludzi do bycia odpowiedzialnymi, pełnymi szacunku i zaradności członkami społeczeństwa.

Metoda ta uczy ważnych umiejętności społecznych i życiowych w zachęcający dla dzieci i dorosłych, pełen szacunku sposób (w tym rodziców , nauczyciele , dostawcy opieki nad dziećmi , młodzi pracownicy, i inne). Jest oparta o najlepiej sprzedającą się i niezwykle popularną od 30 lat i ciągle aktualizowaną książkę „Pozytywna Dyscyplina” autorstwa dr Jane Nelsen i współautorów Lynn Lott , Cheryl Erwin i innych.

Najnowsze badania mówią, że dzieci od chwili narodzin  są „zaprogramowane” na szukanie łączności z innymi. Dzieci, które czują więź ze swoją społecznością, rodziną i szkołą wykazują mniej skłonności do nieadekwatnych zachowań i złego zachowania. Aby odnosić sukcesy, będąc członkiem swojej społeczności, dzieci muszą nauczyć się niezbędnych umiejętności społecznych i życiowych.

W Polsce tematem poczucia przynależności zajmuje się dr Agnieszka Wilczyńska, która jest patronem merytorycznym POZYTYWNEJ DYSCYPLINY w naszym kraju. Jest ona także partnerem projektu BOHATERSKIEJ WYOBRAŹNI, prof. Zimbardo (http://hip.org.pl/), objętym patronatem honorowym Ministerstwa Edukacji Narodowej.

Narzędzia i koncepcje, które obejmuje Pozytywna Dyscyplina to:

– Wzajemny szacunek. Dorośli modelują szacunek do swoich potrzeb i wymagań sytuacji, będąc wymagającymi wobec dziecka, pozostając jednocześnie życzliwymi i pełnymi szacunku dla potrzeb dziecka.

– Identyfikacja przekonań stojących za zachowaniami. Za każdym zachowaniem dziecka kryje się pewne przekonanie, często błędne. Skuteczna reakcja na nieodpowiednie zachowanie dziecka możliwa jest właśnie dzięki zrozumieniu, powodów, dla których dzieci robią to, co robią. Próba zmiany samego zachowania bez zmiany przekonań skazana jest na niepowodzenie.

– Efektywna komunikacja i umiejętności rozwiązywania problemów

– Dyscyplina, która uczy (i nie jest ani zbyt pobłażliwa, ani zbyt każąca).

– Koncentracja na poszukiwaniu rozwiązań, a nie na karaniu.

– Stosowanie zachęcania (zamiast pochwały). Zachęcanie zauważa wysiłek włożony w działanie i osiąganie postępów, a nie wyłącznie sukcesy. Zachęta buduje trwałe poczucie własnej wartości i sprawczości.

Unikalne cechy modelu POZYTYWNEJ DYSCYPLINY obejmują także:

Uczenie dorosłych i uczestników szkoleń poprzez doświadczenie. Tworzenie okazji do ćwiczenia nowych umiejętności i odczuwania radości wynikającej z uczenia się przez doświadczenie.

Programy edukacyjne dla szkół i programy edukacyjne dla rodziców są ze sobą spójne. Rodzice, nauczyciele i osoby zajmujące się szeroko pojętą opieką nad dziećmi mogą pracować razem, tworząc bezpieczne i spójne środowisko dla dzieci.

Relatywnie tanie szkolenia i ciągłe wsparcie kierowane do społeczności, tak aby rodzice i nauczyciele mogli w prosty sposób uczyć się umiejętności Pozytywnej Dyscypliny.

W przyszłości: Certyfikowani trenerzy dostępni w całym kraju, którzy mogą pracować ze szkołami i społecznościami.

Historia Pozytywnej Dyscypliny

Początki Pozytywnej Dyscypliny

Model Rodzicielstwa i oparty jest na koncepcjach Alfreda Adler i Rudolfa Dreikusa. Już w latach dwudziestych XX wieku Adler promował koncepcję edukacji dla rodziców w Stanach Zjednoczonych. Zachęcał do traktowania dzieci z szacunkiem, ale przestrzegał przed ich rozpieszczaniem, które jego zdaniem nie było wpierające i przyczyniało się do późniejszych problemów związanych z funkcjonowaniem w rodzinie i społeczeństwie. Techniki pracy z dziećmi w warunkach szkolnych, opisane już na początku lat dwudziestych, dziesięć lat później, na grunt amerykański, przeniósł Rudolf Dreikurs. Uprzejme i stanowcze podejście do wychowania dzieci w domach i szkołach, Adler i Dreikurs nazywali „demokratycznym”.

Lata ’80

Lynn Lott i Jane Nelsen poznały się w latach osiemdziesiątych. Lynn prowadziła wtedy szkolenia z nauczania poprzez doświadczenie i we współpracy ze swoim uczniami napisała pierwszy Podręcznik Umiejętności Rodzicielskich. Jane była dyrektorem finansowanego przez państwo projektu ACCEPT (Adlerian Counseling Concepts for Encouraging Parents and Teachers, czyli inspirowanych psychologią Alfreda Adlera koncepcji wsparcia dla rodziców i nauczycieli), który tuż po wprowadzeniu i pierwszych testach uzyskał niezwykle pochlebne opinie. W 1981 roku Jane Nelsen napsiała i własnym sumptem opublikowała książkę Positive Discipline („Pozytywna Dyscyplina”)”, w roku 1987 wydaną przez wydawnictwo Ballantine. Rok później Jane i Lynn zdecydowały się na współpracę przy książce Positive Discipline for Teenagers (Pozytywna Dyscyplina dla nastolatków) i zaczęły wspólnie prowadzić warsztaty empirycznego przyswajania umiejętności wychowawczych dla rodziców i nauczycieli. Niedługo później napisały Positive Discipine in the Classroom(Pozytywna Dyscyplina w klasie) i stworzyły podręcznik z mnóstwem empirycznych ćwiczeń dla nauczycieli i ich uczniów.

Pozytywna Dyscyplina współcześnie

W kolejnych latach seria Pozytywna Dyscyplina wzbogaciła się o wiele pozycji, które powstały z myślą o różnych grupach wiekowych, kontekstach rodzinnych i szczególnych potrzebach. Rozpowszechnianiem Pozytywnej Dyscypliny w szkołach oraz na warsztatach dla rodziców i edukatorów Pozytywnej Dyscypliny zajmują się Certified Positive Discipline Associates (Certyfikowani Partnerzy Pozytywnej Dyscypliny). Rodzice, nauczyciele oraz osoby zajmujące się szeroko rozumianą opieką nad dziećmi mogą zostać facylitatorami Pozytywnej Dyscypliny i przekazywać koncepcję tej metody dalej.

Prekursorzy metody

*Alfred Adler (1870 – 1937) był Wiedeńskim psychiatrą, współczesnym Freuda, jednak znacząco różnił się od niego poglądami na naturę ludzką. Adler wierzył, że zachowanie nie jest motywowane zdarzeniami z przeszłości, ale jest ukierunkowane na uzyskanie przynależności i znaczenia oraz wynika z tego, co każdy człowiek decyduje na temat tego kim jest, jacy są inni i jak działa świat.

*Rudolf Dreikurs (1897 – 1972), również pochodził z Wiednia, kierował jednym z ośrodków opieki nad dziećmi w których stosowano metody Adlera w klasach i w środowisku rodzinnym. W 1937 roku uciekł przed nazistowskimi prześladowaniami do USA w 1937 roku. Dreikurs był jedną z pierwszych osób, które rozumiały korzyści płynące z terapii grupowych. Był niestrudzonym orędownikiem relacji opartych na wzajemnym szacunku, zarówno w domu jak i w szkole. Jego najbardziej znane książki to Children the Challenge(Dzieci to wyzwanie), Maintaing Sanity in the Classroom (Pozostac przy zdrowych zmysłach w klasie), The Psychology of the Classroom (Psychologia klasy).

Dowody na działanie Pozytywnej Dyscypliny

Formalna ewaluacja porównawcza szkół stosujących Pozytywną Dyscyplinę i szkół wykorzystujących inne programy wychowawcze dopiero się rozpoczęła. Jednakże, studia nad wprowadzeniem technik Pozytywnej Dyscypliny wskazują na znaczące pozytywne rezultaty wynikające ze stosowania narzędzi Pozytywnej Dyscypliny. Ponad czteroletnie studia nad wprowadzeniem spotkań klasowych w całej szkole podstawowej, w obszarach zagrożonych ubóstwem w Sacramento wykazały znaczące zmniejszenie się liczby zawieszeń w prawach ucznia wynikających ze złego zachowania (z 64 rocznie, na 4 rocznie), oraz zmniejszenie się liczby aktów wandalizmu (z 24 na 2 epizody). Ponadto nauczyciele stwierdzili poprawę w zakresie: atmosfery w klasie, zachowania, nastawienia i wyników w nauce (Platt, 1979).

Wprowadzenie narzędzi Pozytywnej Dyscypliny wpłynęło na statystycznie istotną poprawę zachowania uczniów, w porównaniu do szkół w których nie korzystano z programów Pozytywnej Dyscypliny (Nelsen, 1979).

Dalsze, badania wykazały pozytywny wpływ stosowania specyficznych narzędzi Pozytywnej Dyscypliny (Browning, 2000; Potter, 1999; Esquivel). Badania w powtarzalny sposób potwierdzają, że doświadczanie przez uczniów poczucia bycia częścią szkolnej społeczności (poczucia przynależności do szkoły) zmniejsza liczbę ryzykownych zachowań (takich jak: stany depresyjne, myśli/próby samobójcze, sięganie po papierosy, alkohol, marihuanę, zachowania agresywne) i poprawia wyniki w nauce (Resnick et al, 1997; Battistich, 1999; Goodenow, 1993, Wilczyńska, 2013).

W Polsce tymi zagadnieniami zajmuje się dr Agnieszka Wilczyńska.

Wyniki badań, jakie uzyskał zespół badawczy prowadzący badania pod jej kierunkiem w Polsce w latach 2011-2014 pokazały, że dzieci i młodzież, które czują się przynależne mają wyższą samoocenę, lepiej kontrolują wyrażanie gniewu, mają lepszy nastrój, nie mają większych trudności w nauce ani innych problemów szkolnych (red. Wilczyńska, 2014). Ponadto wykazano, że interwencje polegające na budowaniu poczucia przynależności u dzieci (np. z wykorzystaniem narzędzi pozytywnej dyscypliny) powinny mieć charakter długofalowy a relacja z ważną osobą powinna być w ocenie dziecka możliwa do kontynuacji w przyszłości. A zatem udział dzieci w okresowych zajęciach warsztatowych czy kilkumiesięcznych grupach socjoterapeutycznych nie gwarantuje wzmocnienia poczucia przynależności i wsparcia w redukowaniu poczucia odrzucenia u młodego człowieka. Dlatego też w szkoleniach z zakresu metod budowania poczucia przynależności powinni uczestniczyć opiekunowie, którzy przebywają z dzieckiem na co dzień, w dłuższej perspektywie czasu, czyli przede wszystkim rodzice, wychowawcy i nauczyciele.

Istnieją poważne dowody na to, że uczenie młodzieży kompetencji społecznych  pomaga im także w dorosłości. Uczniowie, którzy byli uczeni kompetencji społecznych częściej kończą szkołę i rzadziej angażują się w zachowania problemowe (Kellam et al, 1998; Battistich, 1999).

Kompetencje rodzicielskie

Chociaż szczegółowe badania programu ychowwania Positive Discipline są w początkowej fazie, programy podobne do Pozytywnej dyscypliny były badane i są skutecznym narzędziem zmiany zachowań u rodziców. Przeprowadzono badania zmiany postaw na zajęciach z zakresu kompetencji rodzicielskich dla rodziców nastolatków (w tym samym nurcie adleriańskim, co Pozytywna Dyscyplina) Stanley (1978). Wykazały one, że rodzice byli częściej skupieni na rozwiązywaniu problemów we współpracy ze swoimi nastolatkami, byli mniej autokratyczni w podejmowaniu decyzji.  Pozytywna Dyscyplina uczy rodziców bycia łączenia uprzejmości i stanowczości w tym, samym czasie.  Liczne badania pokazują, że nastolatkowie, którzy odbierają swoich rodziców jako jednocześnie uprzejmych (responsywnych) i stanowczych (wymagających) są objęci niższym poziomem ryzyka palenia, używania marihuany, alkoholu lub używania przemocy, później rozpoczynają aktywność seksualną (Aquilino, 2001; Baumrind, 1991; Jackson et al, 1998; Simons, Morton et al, 2001).  Kolejne badania łączą styl wychowawczy rodziców (uprzejmy i stanowczy versus autokratyczny lub permisywny) z poprawą osiągnięć szkolnych (Cohen, 1997; Deslandes, 1997; Dornbusch et al, 1987; Lam, 1997).

Więcej: http://www.positivediscipline.com/what-is-positive-discipline.html#sthash.xWSPf2Jd.dpuf

Polskie badania:

Agnieszka Wilczyńska (2013) „Uwarunkowania radzenia sobie młodzieży w sytuacjach zagrożenia wykluczeniem społecznym” Wydawnictwo UŚ, Katowice, s. 215

red. Agnieszka Wilczyńska (2014) „Młodzież na biegunach życia społecznego” PWN,  Warszawa 2014, s.310

Drodzy nasi miłośnicy alpak,

dawno się nie widzieliśmy i tęsknimy za Wami – nasi alpakowi przyjaciele również. Wierzymy jednak, że „jeszcze będzie przepięknie, jeszcze będzie normalnie” i spotykać się będziemy na wspólnych spacerach, filcowaniu, przytulaniu czy zabawach w przedszkolu. Zanim to jednak nastąpi – chcielibyśmy zaprosić Was do odwiedzin naszego Ośrodka online! 

Wiemy jak ważny jest dla Was kontakt z naszymi podopiecznymi – dlatego od dziś możecie odwiedzać ich za pomocą internetu! To wyjątkowa okazja, by obserwować alpaki w ich codziennym życiu i lepiej poznać ich zwyczaje. To doskonała rozrywka dla całych rodzin, a także cenna lekcja dla dzieci. Chętni mogą nawet nakarmić któregoś z chłopców!

Jak to będzie wyglądać w praktyce?
1. Wejdź na stronę
https://alpaki24.osrodek-koparka.pl.
2. Wpłać wejściówkę w wysokości 5 zł.
3. Obserwuj alpaki przez 3 godziny.
4. Jeśli chcesz, aby nasz alpakowy opiekun nakarmił alpakę w Twoim imieniu – dokonaj wpłaty w wysokości 10 zł i podaruj alpakowemu chłopcu marchewkowy przysmak  

Transmisja odbywa się codziennie w godzinach od 9:00 do 12:00!

Warto wspierać się wzajemnie w tym trudnym dla wszystkich czasie. To właśnie dzięki Waszym drobnym opłatom będziemy mogli przetrwać ten trudny dla wszystkich czas, by już niedługo ponownie zaprosić Was do naszego ośrodka.

W razie pytań – serdecznie zapraszamy do kontaktu mailowego bądź telefonicznego:
recepcja@ośrodek-koparka.pl
tel. 
664 855 725

O szczegółach przeczytacie również w regulaminie

Do zobaczenia! 
Ośrodek Koparka

Jest skierowana do dzieci których rozwój mowy przebiega w sposób opóźniony bądź zaburzony, oraz do dzieci w których mowie występują zakłócenia. Terapia logopedyczna ma na celu wyeliminowanie nieprawidłowości w mowie dziecka oraz wspieranie prawidłowego rozwoju mowy i języka dziecka.

Kiedy warto iść z dzieckiem do logopedy?

  • Gdy dziecko nie gaworzy
  • Gdy dziecko około roku nie wypowiada sylab ani wyrazów dźwiękonaśladowczych
  • Gdy podejrzewamy że dziecko nie rozumie naszych poleceń
  • Gdy dziecko do 2 roku życia nie zaczęło wypowiadać prostych wyrazów
  • Gdy dziecko do 3 roku życia nie buduje prostych zdań, lub jego mowa jest niezrozumiała
  • Gdy do 4 roku życia dziecko nie wypowiada się swobodnie, nie jest w stanie wyrazić swoich myśli, ma problem w kontaktach z opiekunami lub rówieśnikami, lub słyszymy że zniekształca głoski.
  • Gdy widzimy wyraźną różnicę w rozwoju mowy naszego dziecka w stosunku do rówieśników
  • Gdy podczas zabawy lub snu dziecko oddycha buzią, funkcjonuje z otwartą buzią, lub mamy wątpliwości co do sprawności buzi dziecka podczas picia, jedzenia.
  • Gdy ortodonta, fizjoterapeuta, pediatra, lub inny specjalista zasugeruje konsultację logopedyczną.

Zuzanna Bernat

Załoga
PSYCHOLOG, PSYCHOTERAPEUTA Magdalena Olakowska więcej

PSYCHOLOG, PSYCHOTERAPEUTA Przemek Chojnacki więcej
TERAPEUTA INTEGRACJI SENSORYCZNEJ Sylwia Nastaziak więcej
LOGOPEDA, TERAPEUTA SI Zuzanna Bernat więcej
PSYCHOLOG, TERAPEUTA SI Anna Korczak więcej
PSYCHOLOG, PSYCHOTERAPEUTA Anna Maciejewicz więcej

Komentarze

Co mówią o nas pacjenci... 🙂

Aktualności

Galeria

Kontakt

DANE KONTAKTOWE

NEWSLETTER

FORMULARZ KONTAKTOWY